Interview met hoofddocente Annette van den Berg, overgenomen uit Onkruid 142 - juli/augustus 2001.

Aura's zien:
Kijken naar de kern
door Annelies De Reus

Er zijn van die mensen die opeens peinzend vlak langs je heen gaan staren en dan iets akeligs intiems zeggen als: "Jij hebt zeker net een ongelukkige liefde achter de rug hé?" Ze zien het in je aura, een gekleurd veld dat elk mens om zich heen blijkt te hebben. Kan iedereen dat leren of is het een aangeboren talent? Wat zie je in een aura? Is het wel zo fijn om meer waar te nemen dan anderen? En is het wel zo tactisch om het dan nog te zeggen ook? Een aurareader geeft antwoord:

Annette van den Berg is hoofddocente bij Carolina Bont's Centrum voor Effectieve Intuïtie, waar cursisten leren om met aura's te werken.

Kun je uitleggen wat een aura is?

Iedereen heeft een aura, een energieveld dat om een mens heen zit. In de aura valt veel waar te nemen: emoties, overtuigingen, problemen, maar ook iemands persoonlijkheid en ontwikkeling. Bij het aura lezen concentreer ik me vooral op dat laatste, om mensen te kunnen helpen bij hun groeiproces.

Wat betekenen de kleuren in het aura?

De kleuren zijn er steeds, maar je ziet ze pas als je je erop concentreert. Een kleur kan heel veel verschillende dingen betekenen. Daarbij is ook de intensiteit en de helderheid van belang. Hoe voelt dat geel? Is het zwaar of licht? Grauwig of goudachtig? Je kunt er eigenlijk niets algemeens over zeggen.

Heb je dit talent altijd gehad?

Ja, maar volgens mij hebben alle jonge kinderen het, ze communiceren namelijk alleen nog op energieniveau. Maar als een kind daar negatieve respons op krijgt, wordt het verborgen. Bij veel mensen blijft het waarnemen van aura's en het gebruik van intu_tie een onderontwikkeld gebied, simpelweg omdat ze er sinds hun jeugd niets meer mee hebben gedaan. Ze hebben al jong geleerd dat taal de geaccepteerde manier is om te communiceren en die andere communicatievorm zijn ze 'vergeten'. Ikzelf heb het ook zo goed mogelijk weggestopt. Ik wist vaak dingen van mensen in mijn omgeving, terwijl dat rationeel gezien niet kon. Omdat ik dacht dat het gewoon was, dat iedereen die dingen zag, praatte ik er heel argeloos over. Maar als ik vertelde wat ik wist van anderen, werd er verbaasd en negatief op gereageerd, alsof ik had zitten afluisteren. Al gauw kreeg ik in de gaten dat mensen me stiekem vonden, en dat gevoel nam ik over. Ik wilde niet 'stiekem' zijn, daarom wees ik mijn eigen waarneming af. Het talent ging in de kast, maar zoiets is nooit helemaal weg te stoppen en dus ontstond een soort gespletenheid in me. Om door de buitenwereld geaccepteerd te worden, moest ik een belangrijk deel van mezelf verbergen.

De waardering voor dat stuk kwam weer terug toen ik Carolina Bont ontmoette. Ik kreeg meer inzicht in mijn eigen functioneren door haar reading, voelde me helemaal gezien en begrepen en gerespecteerd. Ik heb me meteen opgegeven voor de cursus aurareading die ze gaf, want ik wist: dit is het gewoon voor mij. Eindelijk mocht ik er helemaal zijn. Het was als een nieuwe jas die ik aanpaste, en die zat geweldig!
Maar daarmee was ik er nog niet. Het werkt alleen goed als je bereid bent om eerlijk naar jezelf te kijken. Een grote valkuil bij aura's lezen is dingen die van jou zijn op een ander projecteren. Als je jezelf goed kent, ben je er veel meer op verdacht dat er zoiets kan gebeuren en kun je het beter voorkomen.

Is het geen belasting om bijvoorbeeld verdriet bij anderen te zien?

Je kunt je niet helemaal afsluiten voor wat je ziet, maar wel zodanig dat je er geen contact meer mee maakt. Als je een aura leest, dan moet je er echt met aandacht naar kijken. Je hoeft er niet naar te kijken. Als je niet je aandacht richt, gaat het vanzelf weer uit je gedachten.

Als ik iets zie van pijn of verdriet bij een ander, kan ik daar wel wat aan doen, maar alleen in een geschikte situatie. Dus de mevrouw in de rij bij de kassa, bij wie ik zie dat haar relatie vastloopt, zal ik niet aanspreken, maar als ze bij mij een cursus volgt, dus in een relatief veilige situatie, en ik zie dat ik haar kan helpen, dan zal ik dat zeker doen. Soms doe ik dat door te troosten, soms ook door de kracht van de ander te benadrukken. Bij de ene mens ga ik samen met hem of haar naar jeugdbeelden kijken om te zien wat er gebeurd is, en tegen de ander zeg ik alleen maar: gun jezelf wat meer, ga lekker op de bank een tijdschrift lezen. Maar het kan ook dat iemand er nog niet aan toe is om geholpen te worden, en dan moet je niets doen.

Hoe zie je dat je iets moet doen voor die ene cursist, in een groep van zo'n twintig mensen?

Dan 'licht' het op bij hem of haar. Daardoor weet ik dat ik die persoon moet helpen.

Ik heb een 'alternatieve' vrouw wel eens horen zeggen dat haar buurvrouw van de trap was gevallen omdat ze bescheidenheid moest leren. Zoiets als: God straft de hoogmoedige, maar dan vanuit een andere hoek. Moet je tegenslag zien als een terechtwijzing, een teken dat je niet goed bezig bent?

Nee, zeker niet. Pijn hoort bij het leven. Dat is een realiteit waar je ook mee om moet leren gaan. Ik zal mensen nooit afschepen met zoiets als 'visualiseer er maar licht naar toe en dan lost het zich wel op'. Als je pijn hebt, dan mag je verdrietig zijn, moet je tijd nemen om het te verwerken…

Ik denk dat mensen te snel een antwoord op alles willen hebben, en daardoor tegenslag als een straf ervaren. Natuurlijk, als je er met je hoofd niet bij bent, dan struikel je sneller. Maar daarom mag je wel troost hebben als je je pijn hebt gedaan.

Is het emotioneel zwaar werk?

Nee, het geeft me juist heel veel energie! Ik vind het ontzettend leuk om te doen en ben elke keer weer gefascineerd door de kracht en moed van mensen. Ik zie het kind dat ze waren, alles wat ze gedaan en geprobeerd hebben, en hoe ze ondanks allerlei tegenslagen er toch weer bovenop komen. Het stemt me hoopvol over het vermogen van mensen om lief te hebben en zichzelf te genezen. En omdat ik geloof dat dit groeiproces bij elk mens doorgaat in een volgend leven, denk ik wel dat het goed komt met de mensheid in het algemeen.

Als je goed bent in aura's lezen, moet je het dan ook doen?

Goede vraag. Ik merk dat dit werk veel spiritueler gemaakt wordt dan wat ook. Terwijl het niet beter of slechter is dan ander werk. Alles wat je doet met heel je hart is goed, of dat nou broodjes bakken is of aura's lezen. Het is heel belangrijk om te rade te gaan bij jezelf, te bedenken of dit wel echt is wat je wil. Naar mijn gevoel is er veel te veel gedoe om het aura's lezen, wordt het te veel geïdealiseerd, terwijl er toch ook vervelende auralezers zijn, net zoals je in elke andere beroepsgroep onaangename types tegenkomt. In onze opleiding gebruiken we het leren auralezen in de eerste instantie als middel om je intuïtie te ontwikkelen. Je intuïtie praktisch kunnen inzetten is voor het grootste deel van de cursisten dan ook de voornaamste reden om de opleiding te doen.  

Maak je wel eens gebruik van aurafoto's?

Ik vind het wel leuk dat het er is, want aurafotografie toont aan dat het echt bestaat, maar met je innerlijke zintuig kun je veel meer waarnemen dan zo'n foto laat zien. Ik zie weleens mensen op paranormale beurzen die de aura duiden aan de hand van zo'n foto. Als ze het goed doen, dan is dat omdat ze op energie niveau goed waarnemen en hadden ze het zonder foto ook gekund. Of zelfs beter gedaan, omdat ze in de aura zelf veel meer hadden kunnen zien.

Praat je erover met ongelovigen?

Ik heb niet de behoefte om iets uit te dragen, dus stel ik me wat terughoudend op wanneer mensen naar mijn werk vragen. Als het over aura's en chakra's gaat, krijgt het gesprek al gauw iets zweverigs. Of ik merk dat mensen er toch niet echt serieus over willen praten. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: Annette, jij gaat naar de zonnebank, is dat niet slecht voor je aura? Daarom heb ik het liever over communiceren met jezelf, dan haal je het veel dichter bij huis. Wat voel, vind, zie, ik zelf? Dat is iets waar elk mens over kan praten.